Problemy z „męską pneumatyką” – zaburzenie erekcji

Zaburzenia erekcji należą do najczęściej występujących męskich dysfunkcji seksualnych, a wg doniesień specjalistów seksuologów problem ten narasta.

Szacuje się, że w połowie trzeciej dekady XXI w. będzie dotyczył ponad 300 mln mężczyzn. Głównymi przyczynami zaburzeń erekcji są: wiek, styl życia, czynniki związane z chorobą somatyczną lub stosowanym leczeniem,.a także czynniki psychologiczne i społeczne.

Mężczyźni, którzy doświadczają zawodu w zakresie swojej „męskości”, niechętnie podejmują kolejne próby współżycia. Im większy lęk, tym częstsze niepowodzenia. Kiedy mężczyzna przestaje inicjować seks, żona z biegiem czasu może doświadczać upokorzenia i rozgoryczenia. Ta dysfunkcja polega na tym, że mężczyzna ma ochotę na seks, pożąda i pragnie swojej żony, ale ciało jest „nieposłuszne”. To dla większości mężczyzn dotkniętych tym problemem dramatyczne przeżycie. Mężczyźni panicznie boją się takich niepowodzeń.

We współczesnej kulturze kultu ciała i sprawności seksualnej, obraz tego, jak powinien wyglądać seks i seksualność partnerów.opiera się często na wyidealizowanym przekazie medialnym oraz przerysowanym, obciążonym stereotypami i często przekłamanym obrazie z filmów pornograficznych.

Może to wpływać na nierealny obraz seksu oraz wzrost oczekiwań odnośnie do sprawności seksualnej,.która w dobie kryzysu męskości staje się często ważnym wyznacznikiem „bycia prawdziwym mężczyzną”. Zdarza się również, że sprawność seksualna ma rekompensować ewentualne niedostatki w różnych obszarach funkcjonowania konkretnego mężczyzny (np. poczucia wartości, tworzenia bliskich relacji). Przyczynia się to do przeceniania jej wartości i odrealnienia oczekiwań odnośnie gotowości na seks, długości trwania stosunku oraz liczby orgazmów. Do tego dochodzi zadaniowe podejście do współżycia, które utrwala w mężczyznach przekonanie, że seks powinien być nastawiony głównie na wynik (orgazm) i sprawność (uzyskanie i utrzymanie erekcji), a nie na bliskość i przyjemność obcowania z kobietą.

Reaktywność erekcyjna mężczyzn jest wynikiem współdziałania wielu czynników, m.in. fizjologicznych i psychologicznych, oraz sprawności działania układów: nerwowego, hormonalnego i krążenia. U podłoża tego typu zaburzeń mogą leżeć 3 zasadnicze mechanizmy:

• zaburzenia napływu krwi do członka;
• niewydolność aparatu tworzącego i utrzymującego erekcję;
• zaburzenia odbioru i przekazywania bodźców seksualnych.

W pracy terapeutycznej z tą dysfunkcją dużą popularnością wśród seksuologów cieszy się koncepcja R. Rosen’a (S. Leiblum, R. Rosen, Terapia zaburzeń seksualnych), który proponuje:

• pracę z lękiem związanym z kontaktem seksualnym. Jeśli żona swoją postawą i gestami pokazuje, że jest usatysfakcjonowana pieszczotami oralnymi i manualnymi, może przyczynić się do znacznego obniżenia poziomu lęku;
• walkę z nudą – może okazać się, że ożywienie polegające na zmianie rutynowych zachowań będzie wystarczającą terapią;
• polepszenie seksualnej i pozaseksualnej komunikacji;
• pracę nad bliskością w innych dziedzinach życia – bardzo ważna jest jakość związku (uczucia mogą pomóc lub przeszkodzić miłości erotycznej. Przy zbytniej bliskości może „zabraknąć powietrza”);
• skupienie się na doznaniach płynących z ciała podczas kontaktu fizycznego.

Od 1998 r. do leczenia zaburzeń erekcji wprowadzono sildenafil (Viagra, Maxigra, Inventum itp.). Obecnie na rynku farmaceutycznym dostępnych jest sporo leków z grupy inhibitorów fosfodiesterazy – 5. Po ich zastosowaniu zdolność do odbycia stosunku pochwowego odzyskało 58 – 78% mężczyzn (skuteczność zależna od dawki). Są one skuteczne tam, gdzie dysfunkcja ma podłoże psychogenne lub organiczne. Tabletka zamyka odpływ żylny krwi z penisa, sprawiając, że ten mechanizm pneumatyczny jest wydolny. Co ważne, tabletka nie wywołuje podniecenia. To żona podnieca męża, nie tabletka. Jeżeli mężczyzna nie jest podniecony, lek nie zadziała.

Należy pamiętać, że tego typu leki powinny być stosowane doraźnie, ponieważ tabletka może stwarzać iluzję szybkiego wyleczenia.

Inne sposoby leczenia:

• iniekcje z Alprostadilu bezpośrednio do ciał jamistych prącia lub do cewki moczowej;
• stosowanie aparatów próżniowych do wywołania erekcji;
• leczenie operacyjne (protezy członka).

W przypadku tych ostatnich sposobów leczenia trzeba wziąć pod uwagę fakt, że problemy seksualne są zwykle wieloaspektowe, dlatego zazwyczaj najskuteczniejsze jest połączenie leczenia farmakologicznego z terapią indywidualną lub w parze.